Thomas van Heerde (68) is geestelijk verzorger. Hij neemt de tijd voor levensvragen. En biedt bewoners - naar behoefte - rituelen, gebed en inspiratie. Dankbaar werk, vindt hij. En relevant. “Mijn werk is gericht op het vinden van betekenis, kracht en troost. Dit komt vaak in het geding omdat bewonerservaringen veelal in het teken staan van beperkingen, verlies en eindigheid.”
Ik ben er voor de levensvragen.
“Afgelopen week had ik een groepsgesprek met bewoners over herinneringen. Dan zitten we met elkaar in een kring, steken samen een kaarsje aan en gaan in gesprek over de vraag: ‘Wordt u wel eens verdrietig - of juist blij - van een herinnering?’ Zo’n gesprek voer je niet zomaar. Daarvoor moet je elkaar eerst leren kennen, vertrouwen creëren én een zogenaamde ‘heilige ruimte’, waar je ten diepste voelt: ik mag hier wat zeggen, er wordt naar mij geluisterd.”
“Als algemeen geestelijk verzorger zorg ik voor die ruimte en geef als gespreksleider handvatten voor het gesprek. Het woordje ‘algemeen’ in mijn functie geeft aan dat ik er voor íedereen ben, ongeacht (geloofs)overtuiging. Dat is voor mij een belangrijk uitgangspunt, want zingeving ligt op zo veel meer vlakken dan alleen religie. ”
“Ik ben nog niet eens zo heel lang geestelijk verzorger. In mijn ‘jonge’ jaren was ik 33 jaar leraar dierverzorging. Heel dankbaar werk, maar ook in díe tijd had ik al een hang naar zingeving en spiritualiteit. Ik begon met een studie theologie, die ik niet afmaakte omdat het een te grote belasting vormde in combinatie met mijn gezin en baan. Toen die ruimte er wel kwam, was het mijn vrouw die me aanspoorde weer te gaan studeren. ‘Is geestelijk verzorger niet iets voor je?’ Dat zag ze goed. Ik studeerde af aan de Universiteit Utrecht, kreeg een baan in het Radboudumc en sinds 2018 ben ik op donderdagen en vrijdagen bij Malderburch voor groeps- en 1-op-1-gesprekken. Ook verzorg ik vieringen en rituelen van afscheid als iemand stervende is.”
“Niet iedereen is gewend zich makkelijk uit te spreken over wat hem of haar ten diepste roert. Zeker de wat oudere generatie. ‘Ik mankeer toch niks?’ krijg ik regelmatig te horen. Daarom is laagdrempeligheid zo belangrijk. Én zorgvuldigheid. Zingeving is als het wit tussen de regels. Vaak onzichtbaar, vaak niet uitgesproken, maar het is wél wat de mens ten diepste beweegt. Als je dan de veiligheid voelt om hierover te praten - denk aan een gesprek over verlies en rouw - kan dat zo troostrijk zijn. Dat drijft mij. En ik ben heel dankbaar dat het bestuur van Malderburch dat belang ook ziet.”
Lees alle verhalen